Vijfdaagse Alpe D’Huez

Dagboek van een vijfdaagse naar Alpe D’Huez.

 

Voor een tweede maal in mijn loopbaan bij TGV hebben wij , na de vierdaagse naar de Mont Ventoux, besloten om bekende cols buiten categorie te beklimmen.
Onze keuze viel deze keer op de mythische col uit de Ronde Van Frankrijk : Alpe D’huez !

Vertrekken deden we vroeg op woensdagmorgen met 16 renners en 3 begeleiders.
Iedereen veilig toegekomen in Mizoën, een klein idyllisch dorpje gelegen op 1200 meter hoogte.
De eerst dag werd geen rit meer voorzien gezien de zware autorit. Het terras met panoramisch zicht werd grondig verkend

en na het avondmaal iedereen op tijd in bed voor de volgende dag.

Op dag twee stond de col de Bérarde als eerste obstakel op het programma.

28 km klimmen aan een gemiddelde van 4%. Blijkt een gemakkelijke inloper, maar groot was de verrassing toen de eerste steilere stroken van 11 % dienden beklommen te worden. Gelukkig was er genoeg afwisseling, was er een prachtige natuur en was de zon van de partij. Hier ook onze eerste pechverhelping voor Peter die zowel binnen als buitenband stuk reed op een strook met rotspuin op de rijweg.

De afdaling van de Bérarde was zalig en hop op weg  naar Bourg d’Oisans voor ons middagbroodje op het terras van café de Paris.
Bourg d’Oisans is de poort naar Alpe D’huez en om de beklimming van de Alpenreus de volgende dag reeds te verkennen was een tochtje voorzien naar de eerste bochten, bocht 21 tot bocht 16 van de Alp.

Dit zijn wel de lastigste 2,5 km van de 12,5 en iedereen was tevreden dat ze bocht 16 bereikt hadden. Via La Garde zouden we dan via een lichtlopende panoramische weg terug ons hotel bereiken.
Is deze weg nu net de enige die niet verkend was en groot was dan ook de verbazing dat deze weg gecatalogeerd staat als de col de mormoront; lengte 6 km en geen doetje. Lichte misrekening, maar wel mooie vergezichten J.
Via de stuwdam naar ons hotel Panoramique met als toetje de beklimming naar het hotel. 4 bochten en 1,5 km met een gemiddelde van 11% en pieken tot 15%. Voor sommigen net iets te veel op het einde van deze “inlopersdag”.

Gelukkig is er Tom en zijn lumineuze idee om ons te verwennen met een vaatje Vicaris Quinto op dag 1 en nog ééntje op dag 2. Merci Tom , de verfrissing werd zeer op prijs gesteld.

 

Alweer iedereen na het eten, na een partijtje pingpong, darts of bakschieten op tijd naar bed voor dag 3 : De beklimming van Alpe D’Huez.

Iedereen de dag nadien redelijk goed gerecupereerd op weg naar Bourg d’Oisans.

Ieder met zijn eigen ambitie om op een deftige manier (tijd) de alp te overwinnen.

De weersomstandigheden waren prima, niet te warm, weinig wind.

12,5 km klimmen buiten categorie= zweten en zwoegen en zorgen dat je jezelf niet opblaast en toch nog altijd een beetje overhoudt. En iedereen is ook goed bovengeraakt, proficiat! Beste tijd 58 minuten en iedereen volgde binnen aanzienlijke tijd.

Tijd om te vieren was er niet want na de middag stond ook nog de achterkant van Alpe D’Huez op het programma : De col de la Sarenne. Nog maar eens een drietal km omhoog in een prachtig natuurlandschap. De afdaling was er één met toegeknepen remmen ; slecht wegdek, steile bochten en daarbovenop nog eens “shit of sheep” in meerdere bochten. Slechts één platte band gedepanneerd door motard André.

De dapperen die nog jus in de benen hadden, hebben er nadien nog de beklimming van “Les deux Alpes” bijgenomen met nog maar eens het steile klimmetje naar het hotel er bij.

Hoogtemeters bij de vleet, genoeg voor een paar jaar.

Maar het was nog niet alles.

Na “Tom’s Quinto” en de jaarlijkse quiz voor en na het eten op naar dag vier : de spreekwoordelijke klap op de vuurpijl.

En dat was het ook!

Grauwe lucht en regen om te vertrekken naar de Col de Lautaret. 18 km klimmen in de regen van 1000 naar 2000 m hoogte. Gelukkig viel de stijgingsgraad mee.

Boven op de Lautaret iedereen binnengevlucht om zich te warmen en een broodje te eten in de plaatselijke café op 2000 m hoogte. Niet iedereen… Rik en Kenny waren reeds doorgereden naar de eindbestemming : de col de Gallibier op 2675 m hoogte.

Bedoeling was dat ook de “slimme “ tgv’ers die nog jus over hadden de slotklim zouden aanvatten, maar de plaatselijke uitbater raadde dit ten stelligste af gezien het boven aan het sneeuwen was. En inderdaad nog geen 15 minuten later een telefoontje van de twee doorgereden dapperen om hun te komen halen boven op de Gallibier wegens te gevaarlijk in de sneeuw. Dappere Pierre er achter en dan in gestrekte draf in de regen bij temperaturen gevoelsmatig tegen de 3 graden 18 km naar beneden. Ik denk voor velen de meest koude ervaring in hun fietscarrière.

Maar iedereen weer goed en wel beneden geraakt en na nog maar eens de slotklim, geen liefhebbers meer om nog maar eens les deux alpes aan te vallen.(of was er toch nog één voorzitter ?)

Meteen ook het einde van 5 dagen fietsplezier in al zijn facetten.

De herinneringen leven voort in onze gedachten, op naar de volgende vier of vijfdaagse.

Misschien nu eens iets minder hoogtemeters ? J

Nogmaals bedankt aan iedereen voor de toffe sfeer.

Een tevreden organisator.